Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/474

oczkami po pokoju: — A tak — Rzym — ruiny! nie prawdaż? — kościoły... bardzo wiele kościołów...
 — Byli państwo w Neapolu?
 — Neapolu? a tak... i w Pompei...
 — I we Florencyi?
 — Także... Staliśmy na Lung’ Arno.
 Rozmowa była straszliwie sucha... Dziewczę rzucało obłąkanemi oczyma po salonie, jakby szukało ratunku, kręciło się na krzesełku, mięło chusteczkę. Hrabia czuł w niéj istotę nieszczęśliwą, ale czém? pojąć nie mógł.
 — Pamięta pani ten wieczór, który — mnie nigdy nie wyjdzie z pamięci — wieczór w Samoborach?... Tak śliczną byłaś pani w pączkach różanych, z których jeden raczyłaś mi dać na pamiątkę. Chowam go zawsze...
 Jak przestraszona zwróciła oczy nań Elsa.
 — Jakto? pan chowa? hrabia ma pączek ten? Prawdziwie... a tak! żartem go dałam. Pamiętam... Fajerwerk był bardzo śliczny... muzyka doskonała... Tak! pamiętam...
 — Jak się dziś wszystko zmieniło! westchnął Zdzisław.
 — To prawda, odparła drżącym głosem Elsa, wodząc po salonie oczyma ciągle jakby przestraszonemi.
 — Mnie mówią wszyscy, że i ja się odmieniłam... ale ja wątpię...