Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/507

 — Ja? mnie się zdaje, żem taka jak zwykle; mało się zmieniam w ogóle — to moje ciągłe staranie — być równą sobie. Człowiek i tak nieustannie podlega wrażeniom, mieni się — powinien być wyższym nad wpływy zewnętrzne.
 — Jak w tobie znać córkę profesora — poczęła pani Laura — tyś tak strasznie rozumna, że ja się lękam o Alfa...
 — A! rozum ludzki, droga pani! westchnęła Herminia — czyż on tak wart wiele? Rozum...
 Nie dokończyła.
 — Jakaś ty dziś śliczna! westchnęła pani Robert’owa...
 — Mogłabym pani powiedzieć toż samo, odpłaciła profesorówna.
 — Mnie? żartujesz chyba! Możnaż być piękną przeszedłszy pewny kres młodości...
 — Ale pani go nigdy nie przejdziesz... są piękności nieśmiertelne...
 Pani Robert’owa spuściła oczy...
 — Mówimy sobie komplementa, gdy doprawdy tyle innych ważniejszych rzeczy miałybyśmy do mówienia — poczęła żywo matka Alfonsa... Lubisz pani wieś?
 — Nie wiem, — odezwała się Herminia obojętnie. Od dzieciństwa nawykłam do miasta... W ogóle jednak staram się kochać i zrozumieć co mnie otacza...