Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/509

 Przestała mówić.
 Z wlepionemi w nią oczyma pani Laura słuchała...
 — Twoje słowa to poezya i muzyka razem — przerwała nagle — i jakże Alf nie miał oszaleć dla ciebie?... Tyś jakaś wyższa istota...
 — Powiedziałaś pani — rozśmiała się nagle rozpromieniona Herminia — we mnie znać — profesorównę...
 — A! nie bierzże mi tego za złe...
 — Ale ja to mam za pochwałę. Ja tak kocham mojego ojca, tak do niego chciałabym być podobną — a taka jestem...
 Zamilkła i nagle dokończyła wcale niespodzianie.
 — Taka jestem — niegodziwa...
 Ręką uderzyła się w dłoń jakby ukarać się chciała.
 — Zkądże ci to? spytała pani Robert’owa...
 — A — to nic... to nic.
 Nadszedł w téj chwili Puciata zapytać córki, czy na nią z okna nie wieje... i czyby co nie zaśpiewała.
 — Ale nie — tatku — szepnęła pochylając się ku niemu — nie każcież mi się popisywać ze śpiewem... W towarzystwie ludzi słowa i myśli, z których każdy potrzebuje być słuchanym i wypowiedzieć się, czy ma z czém czy nie ma — przeklęliby mnie gdybym im zaśpiewała!!