Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/515

wiecéj przestrasza, niż pociąga. Twarzyczka wielce udatna.... ale....
 — Jak to znać w nim artystę! — rozśmiał się drugi.
 — Ano tak, jakże chcesz, abym malarzem będąc, o tak pięknym modelu mówił inaczéj, niż z mojego stanowiska? Twarzyczka piękna, ale oczy przesadnie ogromne....
 — Oczy nie mogą być za wielkie nigdy.... zarzucił drugi.
 — Są — bo bezprzykładnie ogromne, zadumane, niemal obłąkane i surowo patrzą.... tragicznego ma coś w sobie....
 — A ojciec, wtrącił trzeci — matematyka chodząca, pedant.... nudziarz....
 — Mówią, że majętny...
 — Tak, a synowi Rochowi, znacie Roszka? wydziela tak, że się z każdym groszem oszczędzać musi....
 — I pan hrabia goły żeni się z panną professorówną? rozśmiał się ktoś z boku....
 — W tém małżeństwie jest coś bardzo dziwnego — mówił artysta. Całemu światu wiadomo, że Alfonsik, przyjaciel hrabiego szalenie się w niéj kochał...
 — Przyjaciele się porozumieją — zawołał cynicznie ogromny drab, w którym poznano Majaka — bo wątpię, żeby małżeństwo miało położyć koniec przyjaźni....