Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/524

 — Męztwa! — rzekła — męztwa, panie Zdzisławie — choćby dla oczu ludzkich, nie okazuj mi takiéj nienawiści...
 — Panno Herminio! na Boga — litości...
 Minia rękę położyła na jego dłoni.
 — Panie Zdzisławie — ja ci chcę wlać meztwo, a nie urągać cierpieniu... Jesteśmy obcy sobie — ale przyjaciołmi, nie prawdaż?...
 Głos jéj był tak sympatyczny... hrabia się podniósł i zbliżył usta do jéj ręki.
 — A! tak — bądź mi pani przyjaciołką litościwą, błagam...
 — Powóz stawał... trzeba było wysiadać, i tu znowu tłumy stały ciekawe...
 — Udawajmy szczęśliwych! cicho rękę mu podając odezwała się Herminia.
 I dając dobry przykład, z rozjaśnioną twarzą wysiadła z powozu.... Ojciec na nią czekał.... aby w czoło pocałować. Wszyscy szli na górę... Osób zaproszonych było mnóstwo... Zwykle bardzo oszczędny pan Puciata, tego dnia występował po książęcemu... dumny był wdziękiem córki i zięciem swoim.
 Z Roszkiem weszła na pokoje raźna młodzież akademicka... spoglądając na parę szczęśliwą.
 — Choć ich malować! zawołał artysta... śliczna para... a taka poważna... a pani taka majestatyczna... a on taki swém szczęściem zmieszany, jakby od niego stracił głowę...