Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/526

 — Co to pan pleciesz!!...
 — A hrabia jest z Alfem ściśle... tak — bez siebie żyć nie mogą...
 Pani Laura ramionami ruszyła.
 — Proszę pana... czyż to się godzi?...
 — Pani dobrodziejko, cynizm jest mojém rzemiosłem, chodzę na medycynę...
 Nie było odpowiedzi.... Majak stał ciągle.... Z drugiéj strony siedząca w okularach i koralowych klejnotach panna Röttler szeptała na ucho przyjaciółce:
 — Co za dramat! co za dramat! o! ludzkości! któżby się patrząc na tę parę domyślał, jaką grają rolę?... Ale — na Boga — każ pani synowi znajdować się spokojniéj, być panem siebie. Zdradza się co chwila. Ile razy państwo młodzi spojrzą na siebie, przybiera pozę tragiczną.
 — To ci się przy widuje...
 — A! nie! Zapewne nie każdy się domyśli tego... zawsze jednak...
 Majak do drugiego ucha szeptał:
 — Zdzisławowi zdałaby się miłosierną ręką podana szklanka wody... z samego wyobrażenia o szczęściu, które go czeka, zdaje się omdlewać... Pani tego nie widzi?
 — Nic nie widzę — głowa mnie boli...
 Puciata wziął pod rękę zięcia, a Herminia usiadła przy jednéj ze swych przyjaciołek... Alf rozgo-