Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/562

Herminię, któréj oczy spotkał śmiało patrzące wprost na siebie — jaśniejące jakby radością.
 — Mów pan, mów, nie przerywaj, odezwała się, śmiało! Ja lubię gdy tak mówisz, gdy się oburzasz, gdy się gniewasz i budzisz!! Mężczyzna powinien mieć energię za nas i za siebie... zdawało mi się, — że ją widzę... Żalby mi było, żebyś miał jak Alf we łzach się rozpływać...
 — Na cóż się przyda ta energia? zapytał ironicznie i stygnąc Zdzisław — żeby podwoiła ból?
 — Jaki ból?
 — Ból, który wywołuje każde zwichnięcie...
 — Kto nie czuje tego bólu — zawołała Herminia — ten kaleką na wieki. Zwichnięty, nie chcesz się pan ratować...
 Hrabia znowu zdumiony umilkł.
 — Podziwiam panią, ale nie rozumiem. Jeżeli ja za mało jestem energiczny, cóż dopiero Alf...
 — A! Alf! choć na chwilę zapomnijmy o nim.
 — Przez litość nad panią niepodobna mi o nim zapomnieć...
 — Dziękuję za litość... dziękuję, żartobliwie poczęła Herminia — zostaw mnie pan losowi mojemu...
 Czy nie należałoby rozstrzygnięcie tego losu przyśpieszyć?
 Będę otwartym — dodał Zdziś — każą mi, proszą mnie...
 — Wiem — szepnęła Herminia... Urządzono