Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/563

tę naszą rozmowę dla pokonania mnie. Zrozumiałam to z góry... To śmieszne... rzekła — ja jestem w oczach kościoła, prawa i moich żoną waszą, panie hrabio, a dopóki to imię noszę... żadna siła mnie nie zniewoli do zapomnienia com winna sobie, wam... godności niewieściéj.
 — Kazano mi, ciszéj dokończył hrabia — żądać od pani, abyś mi się pozwoliła oddalić i została sama z nimi... Winienem nawet wyznać jéj, że mnie chcą wyprawić z chorą panią Robert’ową, a panią z Alfem samą zostawić...
 Usłyszawszy to i zapomniawszy zapewne, że z okna ich szpiegują — Herminia zerwała się z siedzenia.
 — I wy bylibyście tak... wyraz połknęła — aby mnie porzucić? opuścić i w takim położeniu zostawić? Wy... ty!..
 Mowa jéj zaledwie była zrozumiała.
 — Nie — takiéj... takiego postępowania spodziewać się, domyślać nawet nie mogłam.
 Hrabia wstał przelękniony i przejęty.
 — Pani — rzekł cicho — wszakżem nie powiedział, że to uczynię? Patrzą na nas z okna.
 — O! teraz już i patrzeć i słuchać mogą, krzyknęła Herminia przystępując do niego — nie dbam o to... Jestem oburzona — przestałam być panią siebie...
 — Na Boga nie zdradźże mnie pani!