Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/591

upadłbyś przed nim na kolana... Piękny... piękny...
 — A jaka ty byłaś dzieckiem!... są ślady jeszcze... ale cię zjadła choroba...
 — Mnie — smutek, troska, miłość dla dziecka — trwoga o przyszłość.
 Spuściła głowę...
 — Mów mi o sobie, ojcze...
 Nieśmiało podniosła nań oczy... Skulony staruszek siedział... machinalnie ściągał z ziemi rozsypane karty i składał je do pudełka...
 — Z tego żyję — mruknął — nędzne życie... Wszystko około mnie pomarło... Samson się poderwał... Amelia skończyła z gorączki. Nieszczęście mnie ścigało od czasu jak ciebie nie stało... Miałem doskonałych artystów... ale cóż? mężczyźni co kilka tygodni uciekali, kobiety mi oficerowie bałamucili — dzieci nie mogłem dostać do nauki... Było tam wszystkiego — włóczyłem się z cygańską muzyką... od cyganki wróżyć się uczyłem... i na ten chleb trzeba na starość zejść było.
 Trząsł głową.
 — Tyś przynajmniéj bogata.
 — Ja? alboż wiem... jutro może nic mieć nie będę...
 Wśród rozmowy téj Zdzisław i Herminia nadeszli... pani Robert’owa rzuciła na starego okiem, który zrozumiał, że się z sobą wydawać nie był