Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/609

w twarz publicznie... zmusić do pojedynku, ubić — to za mało!
 I padł na kanapkę, był dziwnie roznamiętniony, z ust mu wyrazy się wyrywały na pół łykane... Majak nawykły widywać go łagodnym, jak dziecię, śmiać cię zaczął.
 Alfons pobladł i zmilczał, poprawił włosy ostrzyżone, jakby je długiemi jeszcze nosił — i trzęsąc się podparł obu rękami na stole.
 — Nie poznaję cię — począł Majak — cóż się u kaduka stało?
 Alf pobiegł do wody, wypił raz po razu dwie szklanki i siadł...
 Głosem złagodzonym, dawniejszym począł mówić:
 — Mój drogi Sylwestrze — ani słowa już... To głupstwo! plotę nie wiedzieć co... Nie ma nic — dzieciństwo... Rzecz zwyczajna... Widzisz sam, że w tém sensu nie ma, co mówię... Bzdurstwo!
 A po chwilce spytał:
 — Nie wiesz, jadą oni na wieś? nie słyszałeś?
 — Kto? Zdzisławowstwo?
 — Tak, hrabstwo... pan hrabia i pani hrabina...
 — Była o tém mowa zdaje mi się, ale czekali na coś... Dobrze nie wiem, rzekł Majak... Słyszałem od Puciaty, że życzył sobie, aby dobra nabyli na Wołyniu...
 Alf nic nie odpowiedział... Sylwester w ciągłém był oczekiwaniu, że się to skończy wyzna-