Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/611

 — Pani Szmit! zawołał — na miłość Boga — czy to jéj syn przyjechał?
 — Mówili mi: syn — ale to... jakiś niezdara...
 Splunęła z gniewem i poszła. Ludek postał u drzwi, obejrzał się do koła, i powolnym krokiem wdrapał się na górę. Zapukał. Zamknięto było ze środka; dobijać się zaczął przykładając ucho i nasłuchując ciekawie... Nie prędko chód się dał słyszeć, Alf otworzył.
 — Czego waćpan chcesz?
 Z otwartemi usty, stary się przypatrywał długo, nie mogąc wymówić słowa, ręce tylko załamał.
 — Mówże waćpan, czego chcesz? powtórzył niecierpliwiąc się Alf.
 — Nic, tylko mówić z wami... od waszéj matki... od matki.
 Bił się stary w piersi suchemi palcami, powtarzając: — od matki. Alf go puścił. Zaledwie drzwi się zamknęły, staruszek na kolana padł i objął nogi Alfa, łkać począł i płakać...
 — Lorki syn jesteś — mojéj Lorki syn... a ja... ja...
 Tu ręce rozpostarł.
 — Ja ojcem jéj jestem... ojcem!
 Oczy podniósł do góry...
 Alf osłupiał...
 O pochodzeniu matki, o jéj rodzinie nigdy nie miał najmniejszéj wiadomości: unikała wspomnie-