Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/659

tyle osób! On tam się z pewnością w miłém towarzystwie, bardzo pięknych pań, na których nie zbywa mu... bawi wesoło...
 — Nieznośny pan jesteś — odezwała się hrabina. Zawsze toż samo!! Niepoprawiony!
 — Naucz mnie pani przez litość, w czém się mam poprawić?
 — Wiele zapomnieć i nauczyć się wiele... szepnęła Herminia — przerzucając żwawo włóczki.
 Alf przysługiwał się kłębkami, których nie przyjmowano, ale się tém nie zrażał. Westchnął tylko...
 — Gdyby mi wolno było także... odezwać się? byle rozsądnie...
 — Z największém w świecie umiarkowaniem — począł — Alf. Hrabina téż byś mogła troszeczkę się poprawić. Czyż godzi się wierne, oddane sobie serce, zakrwawione przez nią, chłostać i odpychać wiecznie?... Wszak ja o nic nad dobre słówko, nad wejrzenie, nad litość nie błagam...
 — Politowanie w istocie budzisz pan we mnie...
 — Moją niewzruszoną stałością...
 — To upór...
 — Do śmierci! dokończył Alf ledwie dosłyszanym głosem...
 — Ażeby tę rozmowę dokończyć, z uśmiechem dodała Herminia — bom jéj prowadzić nie powinna i słuchać mi się tego nie godzi, Stasi muszę zawołać...