Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/665

ojca odbijały się w córce... Upokarzał ją ten mały folwarczek dla jéj hrabstwa za ciasny...
 Alf ujął ją tém wspomnieniem...
 Zawahała się jednak...
 — To niepodobieństwo — odezwała się po cichu i oglądając po pokoju — z tego mogą być plotki niepotrzebne... Dosyć jednéj bytności w Suszy... aby z tego nie wiedzieć co sklecili ludzie.
 — Ale ja nie nalegam — odezwał się Alf... nie śmiałbym nigdy...
 Z tém wyjechał.
 Nazajutrz kazano mu przybyć do Wólki, hrabina chciała z nim mówić o Samoborach...
 Wahała się gdzie i jak...
 Chodziła czasem z książką do olszynki za dworkiem, mogliby się tam spotkać przypadkiem — wnosił Alf; ale Herminia oburzyła się niezmiernie i kazała mu milczeć.
 Zamilkł posłuszny.
 Zamiast dwóch tygodni, nieszczęśliwy hrabia dwa już bawił miesiące na Litwie, wyjeżdżając co kilka dni, wstrzymywany nieustannie. Alf znowu jakimś przypadkiem oddając książkę hrabinie, włożył w nią list od przyjaciela, opisujący żartobliwie tryumf Zdzisława i jego stosunek z panią K... Poufne to pismo było wyraziste do zbytku... i nie oszczędzało nikogo... Hrabina z twarzą w ogniu odczytała je, rzuciła w komin, płakała cały wie-