Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/670

Odstąpił kroków kilka w tył i wskazał mu w przyciemnionéj izbie stołek pod ścianą.
 Alf usiadł.
 — Zkądżeś się tu wziął? — coś za jeden? odezwał się dziko garbus — toć wyglądasz na chuderlawe paniątko.
 — Temum nie winien, tak samo jak wy nie winniście, że się hrabią Samoborskim zowiecie...
 — Jakim hrabią? Hrabiowie Samoborscy poszli z torbami — ja jestem chłop... mużyk... człowiek prosty... żaden hrabia... Hrabstwo próchno...
 — Ja téż ani hrabią, ani nawet szlachcicem nie jestem...
 — Na zdrowie — a któż ty jesteś?
 — Sierota bez imienia — rzekł Alf... Słyszałem ja o waszych dziejach... Was, jak mnie rodzina się zaparła; jak wy, ja jéj téż zemstę poprzysiągłem.
 — Tutejszy jesteś?
 — Nie...
 — Zkądże?
 Alf się wahał z odpowiedzią, garbus drzwi od czeladnéj izby zamknął.
 — Przyjechałem tu z synowcem waszym...
 — Z jakim? ja żadnego nie mam! ofuknął gwałtownie pan Sebastyan.
 — No — to ze Zdzisławem Samoborskim, dodał Alf... Byliśmy z nim niegdyś wielkiemi przyjaciołmi, za to téż mi com miał najdroższego odebrał... Ściskamy się i całujemy, a nienawidzimy...