Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/676

 Wesoło przywitał kapitana i ucałował rączki Stasi.
 — A Herminia? zapytał.
 — W Suszy od paru dni — odpowiedziała Stasia: taka z niéj gospodyni! Tyle ma do roboty...
 — Ale zkądżeś pan tu się wziął? myśmy się go wcale nie spodziewali, przerwał kapitan.
 — O! bom umyślnie bałamucił, aby Mini zrobić niespodziankę, zawołał Zdzisław. Naostatek ten nieznośny interes Alfa jakoś dobiłem. Sprzedałem mu korzystnie majątek. Wszystko skończone... a ja odetchnąć tu powracam...
 Nie kazał Zdzisław bryczce ruszać, bo natychmiast chciał spieszyć do żony. Stasia radaby go była zatrzymała i nakarmiła, ale tak mu było pilno.
 — Bryczkę, rzekł śmiejąc się, zostawię zdaleka, a sam cichuteńko się pieszo zakradnę i... spadnę jéj jakby...
 — Z nieba! zawołała Stasia w ręce klaszcząc.
 — A! tak mi niewysłowienie do niéj tęskno! tak pragnę ją widzieć!...
 — Trochę się gniewa na was, szepnęła Stasia.. boście też nadużyli naszéj cierpliwości.
 — A gdzież Alf? zapytał hrabia.
 — W miasteczku prawie ciągle, poczęła Stasia; zdaje mi się, że Wilemski go w billard grać nauczył — i że z nim po całych dniach się zabawiają.
 Zdziś ramionami ruszył.