Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/687

ulegał posłuszny jemu jednemu. Nazajutrz wieczorem po katastrofie w Suszy, wszedł powoli kozak i u progu stanął.
 Sebastyan się na niego popatrzał.
 — Co tobie?
 — Mnie nic, tatku — ja wam pociechę przyniósł.
 — A jaką? Mnie? pociechę? Coś ty stary oszalał?
 — Nic tatku — tobie powinno być lżéj, kiedy wrogom twoim ciężko...
 Sebastyan wlepił w niego oczy...
 — Choćby ziemię gryźli — rzekł — nie powrócą mi moich, com ich utracił... co mi ich Bóg wziął... Nie ma Wikta, Pawełka i Naści! nie ma.
 — Są oni u Pana Boga w niebiesiech, batku...
 — A gdzież twoja pociecha? co? zapytał garbus...
 Kozak wąsy pokrącał.
 — Tam! wskazał ręką w stronę Suszy. Siedziało nam pod bokiem grafiątko... prędko go nie stanie... Wziął sobie żonkę harną... i przyjaciela, tego co to tu do was się raz zgłaszał... Przyjaciel mu żonkę odkochał i uciekli... tyle że go słyszę zbił i pokrwawił... a sam leży chory... ino ducha słychać. Mówią, że umrze...
 Garbus się porwał poruszony...
 — Ręka boża! palac boży... z rozdzielonéj rodziny nie zostanie potomka... z Kaimowéj krwi