Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/692

 Podszedłszy pod ganek, garbus ręką się od światła zasłonił i począł przypatrywać Porowskiemu...
 — A co? spytał — jak jemu?
 — Komu? mruknął kapitan...
 — Choremu? głośno powtórzył stary, choremu? jak? kiedy umrze?
 — A któż może wiedzieć, czy umrze i kiedy! ruszając ramionami odezwał się Porowski — ja wam tego powiedzieć nie mogę.
 — Ksiądz był?
 — Ksiądz wczoraj przyjeżdżał...
 — Co mówi doktór, jeśli on co wie?
 — Źle jest... odmruknął kapitan — to wszyscy wiemy... umrzeć może, ale i żyć może...
 Zamyślił się garbaty...
 — Jak żyć ma, tom ja tu nie potrzebny, rzekł ponuro... A no, słuchajcie, wy coście mu przyjaciołmi byli... jeśli umrze... ja pogrzeb sprawię... ja...
 Kapitan długo patrzał, i milczał nim się na odpowiedź zebrał...
 — Bóg z wami, panie Samoborski — rzekł jeżeli umrze, stanie mu na trumnę i świece... a gdyby nie starczyło, ma przyjaciół, co go do grobu zaniosą. Ofiara wasza niepotrzebna...
 — To obowiązek nie ofiara — zawołał garbaty; ja z nim żyć nie będę — nie — ale umarłego pochowam... bo to moja krew, choć zgniła...