Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/721

 Dawniéj rozmowa z pięknym tym pączkiem różanym nie była łatwa — oczy musiały zastępować usta... teraz téż nie szło im lepiéj.
 — Pani długo podróżowała? — odezwał się bez złéj myśli hrabia.
 — A! tak... długo — długo — potwierdziła Elsa... — a hrabia chorował?
 — Jeszcze zdrów nie jestem...
 — Prawda, taki pan mizerny...
 Po chwilce dodała:
 — Ja także tak wyglądam teraz staro — nieprawdaż?
 — A! nie! — odparł Zdziś.
 — Miałam... wiele zmartwienia — szepnęła oczy spuszczając... — Hrabia słyszałeś?
 Na to pytanie naiwne Zdzisław nie umiał odpowiedzieć...
 — Myśmy byli dawniéj takimi przyjaciołmi — poczęła trochę się ożywiając... Papa o tém zakazuje mi mówić, ale ja panu się przyznam...
 I z westchnieniem, wlepiając weń oczy, dodała szybko:
 — Ja miałam męża...
 Zdzisław milczał...
 — To był Włoch — wielki artysta... wielki człowiek... Miał śliczne oczy czarne i zęby perłowe... biedny Carlo... umarł...
 Szybko otarła łezkę, spojrzała do salonu, czy ojciec nie postrzegł tego... i porwała robótkę...