Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/733

się na gruntach nie swoich. Szedł jednak daléj zadumany, patrząc w ziemię, gdy nagle na wązkiéj drożynie postrzegł kogoś przed sobą. Podnosząc głowę, zobaczył w kapeluszu z szerokiemi skrzydłami i laską w ręku garbusa, który stał i patrzał nań...
 Zdzisław jakby przestraszony cofnął się w bok, ażeby go przepuścić, ale Sebastyan stał nieporuszony, pilno się wpatrując w niego...
 — Dokadże to? dokąd? he?...
 Obejrzawszy się Zdzisław dostrzegł, że już nie był na swoich gruntach...
 — A! więc nie wolno — rzekł... i zawrócił się...
 Garbus ramionami dźwignął...
 — Idź, któż ci chodzić broni...
 Zdzisław ani odpowiedział, ani się już obejrzał, wracał ku domowi...
 — Kiedyście umierali — odezwał się garbus — tom ja przecie chodził do was dowiadywać się; aniście mi „Bóg zapłać“ powiedzieli za to, żem was chciał pochować...
 — Nie wiedziałem o tém — mruknął hrabia...
 — Moje dzieci poumierały, a wam dano żyć — rzekł garbaty... — Cóż myślicie? hę? znowu w swaty do baronówny, nie umiejąc nic, nie chcąc robić nic — nie mając nic — cóż? jedyny sposób sprzedać się za parobka takiemu lichwiarzowi i imieniem pokryć cudze plamy? A co z was gagacików