Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/747

 Porowski nie odpowiadając nic, oko przyłożył, patrzał długo i odszedł blady i zmieszany.
 Dochodzące głosy i śpiewy oznajmywały aż nadto wesołe towarzystwo.
 — Chcesz kogo znajomego poprosić — szepnął Hilary: — zmiłuj się, nie rób ceremonii, wezwiemy go tutaj...
 Kapitan strzepnął rękami, ale począł chodzić bardzo niespokojny. W twarzy jego malowało się niewypowiedziane wzruszenie. Chodził, dumał, wreszcie dobył biletu wizytowego i na nim kilka słów napisawszy, posłał do drugiego pokaju przez sługę. Sam stanął w oknie i patrzał... pan Hilary także przechyliwszy się nad jego ramieniem.
 Naprzeciwko okna właśnie siedział młody człowiek, blady, mizerny, z oczyma zapadłemi, z miną tragiczną, w postawie jakby pozował do Manfreda. Długie włosy rozrzucone spadały mu na ramiona. Suknie miał porozpinane, zbrukane, stary ubiór wykwintny, bez smaku, a zaniedbany i zniszczony.
 Gdy kelner przyniósł mu kartkę, popatrzał na nią — i spytał:
 — Co to jest?
 Potém przeczytał ją, zerwał się i zawołał:
 — Gdzie ten pan?
 Kelner na drzwi wskazał. Młodzieniec wahać się zdawał, towarzysze spoglądali nań wpół się śmiejąc, na pół zdziwieni...