Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/749

 — A — pana kapitana! — zawołał — ot to osobliwsze spotkanie. Słowo daję, u Stępkowskiego nigdybym się był nie spodziewał... Cóż pan tu robisz?
 — A hrabia?
 — Tst! żadnego tytułu! ani nazwiska! — cicho i szybko począł Zdzisław — nazywam się Edgar Szmata, jestem artystą dramatycznym... i dosyć...
 Kapitan ręce załamał.
 — Wy! dramatycznym artystą? na miłość Bożą! wy?...
 — Ale tu nie czas o tém mówić, towarzysze się mnie domagają... Radbym z panem kapitanem pomówić na osobności... Pan tu sam?
 — Jestem z córką... dla odwiedzenia familii...
 Zdzisław się zapłonił i spuścił oczy...
 — A! a! — wybąknął krótko — z familią pan...
 — Przyjdź do nas, zaklinam... proszę! — porywając gwałtownie ręce Zdzisława począł kapitan — mam konieczność widzenia się z wami...
 — Tak! tak! tylko — nie dzisiaj — odparł artysta — ja dziś wieczorem gram...
 — Gdzie? w wielkim teatrze — spytał kapitan...
 Edgar rozśmiał się na cały głos.
 — A! a! a! — krzyknął — zapewne! ho! ho! do tego szczęścia nie rychło dojdę lub nigdy... Grywam w małych teatrzykach ogródkowych, a choć mi pewny talent przyznają... moja gra klasyczną