Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/768

 — Ale na własnym teatrze zagram raz Hamleta...
 — Weźmiecie mnie na Ofelię — smutnie się uśmiechając odezwała się Stasia.
 — Nie — bobym nie mógł pani mówić tak przykrych wyrazów, jakie mi rola dyktuje — anibym dopuścił Poloniuszowi powiedzieć jéj tego, co mówić powinien... Pani nie jesteś na Ofelię stworzona, ale na szczęśliwą istotę...
 — Tak... na starą pannę, hodującą kanarki — dodała Stasia wzdychając...
 — Żabicki jest bardzo poczciwy i dobry człowiek... człowiek, na którego ramieniu śmiało oprzeć się można...
 — Mam ojcowskie — prędko zawołała Stasia — na którém jeszcze śmieléj oparta szłam i idę.
 To mówiąc przytuliła się do ojca, który ją uścisnął. Zamilkli. Zdzisław począł się żegnać.
 — Do jutra więc.
 — Do jutra — razem zawołali ojciec i córka...
 — Tak — do jutra — powtórzył Zdzisław i wyszedł.
 Stasia drugiemi drzwiami, nie chcąc sama z ojcem pozostać, wybiegła do swego pokoju...
 Gdy reszta towarzystwa wróciła po wieczerzy w bardzo dobrych humorach i przyszła się dowiadywać o kapitana i o Stasię, — ona już z bólem głowy była w łóżku, a Porowski chodził smutny,