Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/775

 — Więc pieniądze już poszły z wiwatami? — spytał.
 — Nie — rzekł Zdzisław — zostało mi aż nadto do odbycia artystycznéj podróży. Poświęciwszy się zawodowi temu, chcę się uczyć, widzieć, studyować... ruszam więc do Paryża, Wiednia, do Włoch nawet... i powrócę skończonym...
 Ostatniego wyrazu nie dopowiedział, uśmiech dziwny skrzywił mu usta.
 — Panie Zdzisławie — rzekła Stasia — więc nic — nic go nie potrafi nawrócić — wstrzymać?...
 Ruszył ramionami.
 — Wreszcie nie mam dokąd — rzekł. — Stworzyłem sobie cel... pójdę daléj.
 Dziewczęciu łzy stały w oczach, ale zamilkła, ojciec dał jéj znak surowy...
 Hrabia tego dnia mówił wiele, udawał wesołego, żartował sam z siebie, zachwalał cygańskie życie... starał się okazać większym łajdakiem, niż był...
 Godzinę tak ich wymęczywszy, pożegnał wreszcie powiadając, że tegoż dnia wyjeżdża... Pochwycił za rękę Stasię i ucałował ją ze wzruszeniem; kapitana uściskał raz i drugi i jakby wyrywając się im, gwałtem uciekł...
 — Bądźcie zdrowi! — rzekł w progu — na tym lub na tamtym świecie do zobaczenia!
 I drzwi się za nim zamknęły...
 I jeszcze pięć lat upłynęło bez wieści o zaginionym. Kapitan był zmuszony razem z kanonikiem