Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/778

 Przybyły zdjął powoli kapelusz... z wypełzłéj głowy...
 — Marnotrawny syn przybywa! — odezwał się głosem osłabłym z jakimś śmiechem dziwnym — ale nie na ucztę do rodzicielskiego domu... tylko — aby umrzeć na swych śmieciach...
 Stasia stała przy nim i wpatrywała się w twarz straszliwie wyniszczoną i zestarzałą.
 — Mój Boże! co się z wami działo!... po całym święcie szukaliśmy was...
 — Tak — a ja uciekałem od samego siebie, nie mogłem ujść... i oto dopiero teraz...
 Kaszel gwałtowny przerwał mu mowę, tak, że się oprzeć musiał na wrotkach, aby nie paść z konwulsyjnych wysiłków... Wincenty i Stasia wzięli go pod ręce... Wprawdzie wyrywać się chciał, przymuszając do śmiechu, lecz w końcu stał się posłusznym...
 Zaprowadzono go do domku...
 — Czekał na was — rzekła Stasia — tak jak ja... Jam tu gospodarowała... ale na cóż to dziś się wszystko zdało wam, gdy macie znowu Samobory?...
 Zdzisław drgnął.
 — Jakto? — zawołał — ja? w Samoborach?
 — Pan Sebastyan zmarł bez testamentu, szukano was po całym świecie...
 — A! w porę mi przychodzi spadek — rozśmiał się gorzko — gdy już wszystko skończone...