Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/79

drzew podnosić, a w parku zwijali się ludzie po cichu, przygotowując iluminacyę, która główne ulice różnobarwnemi lampami ożywić miała... Słychać było wesołe głosy do koła, śmiechy i podśpiewywania, całe towarzystwo było w tém usposobieniu szczęśliwém, które dozwala o wczorajszéj trosce i o jutrzejszéj trwodze zapomnieć.
 Nawet na twarzy Żabickiego trochę było jaśniéj i ogólna ta wesołości atmosfera oddziałała na dzika... Stał przy drzwiach przypatrując się tańczącym, gdy z mazura ochoczego wyrwawszy się Stasia Porowska przybiegła doń podając mu rękę.
 — A to co? zapytał.
 — Wybieram pana... śmiejąc się zawołała dziewczyna.
 — Do czego?
 — A! do mazura! jesteś pan nieznośny.
 — Chciałażbyś pani spróbować jak się tańcuje z niedźwiedziem?
 — Chodź pan! musisz — odparło uparte dziewczę...
 — Śmiać się będą!
 — Niech się śmieją...
 Żabicki porwany sam nie wiedział już jak się znalazł wśród ogromnego koła, którego wszystkie oczy nań były zwrócone. To mu dodało odwagi zamiast go onieśmielić. Puścił się z rubasznością i werwą młodzieńczą, tak różną od wyszukanego wdzięku paniczów, tak ochoczo i zamaszysto, że