Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/88

bardzo potrzebne... My także... to jest ja z córką wyjedziemy pewnie.
 — Dokąd?
 — Do Włoch... Na wsi niepodobna dokończyć wychowania panienki do wyższego towarzystwa przeznaczonéj.
 — Na długo? po cichu zapytała hrabina.
 — Oznaczyć trudno...
 W téj chwili wszyscy podbiegli ku oknom... W głębi parku puszczano fajerwerk... tancerze nawet parami pobiegli, a Zdziś miał czas szepnąć do ucha Elsy w zamieszaniu tém, niepostrzeżony:
 — Pani! nie zapomnisz o mnie! ja ten pączek na sercu nosić będę...
 Elsa spojrzała oczkami zdziwionemi nieco.
 — A! nie zapomnę...
 Promień jéj oczu nic nie mówił...
 Zdziś, rękę jéj ściskał. Uśmiechała się...
 — A! jakie to ładne! zawołała patrząc na ulatujące w powietrze złote i rubinowe kule, zielone i sine gwiazdy — a! jakie to śliczne...
 — Pani! nie zapomnisz o mnie! powtórzył Zdziś...
 — I o tym prześlicznym fajerwerku! dodała w uniesieniu Elsa...
 Zdaje się, że bukiet, ostatni więcéj ją zajmował niż Zdziś i jego gorące słowa... Mimowolnie porównał ją w duszy do Stasi... Dla czegoż ta twarzyczka chłodna, z pożyczanym uśmiechem i te oczy