Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/105

 — Korzystam też z tego, jak widzicie, panie mecenasie — rzekłem udając swobodę, któréj nie miałem — bo przychodzę do was z prośbą wielką.
 — No, co? co? gadaj — odparł stary siadając.
 — Spotkało mnie wcale niespodziane szczęście — począłem ciszéj — dłużnik, od któregom się wcale nie spodziewał odebrać należności, wypłacił mi ją, a ja nie mam w téj chwili ani co z nią zrobić, ani mogę trzymać przy sobie...
 Petrowicz się zmarszczył.
 — A cóż ja na to poradzić mogę? — odparł chmurny.
 — Wprost przyjmijcie tę sumkę jako depozyt — rzekłem — nie mówiąc o niéj nikomu.
 Stary poskrobał się po łysinie.
 — Hm, ale bo to, widzicie — odezwał się — ja mam z okładem lat siedmdziesiąt... a po mnie, będzie rwetes, zamięszanie... ja pieniędzy cudzych trzymać nie lubię...
 — Uczyńcie to dla mnie — przerwałem.
 — A wiele tam tego jest? — zapytał.
 — Mizernych tysiąc rubli — rzekłem.
 Petrowicz się krzywił.
 — Gdybym gdzie maluteńką znalazł dzierżawkę — dodałem — chętnie bym ich na nią użył...