Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/122

miłość, przez lat tyle nie ostygła, wzrosła, zolbrzymiała, roznamiętniła się.
 Prawda, że ta noc majowa z popiołów ogień wznieciła.”
 „21 sierpnia.
 Powracałem z pola, gdy mi parobczak oznajmił, że od południa już czeka na mnie pod dworkiem jakiś stary człek.
 Uradowałem się niezmiernie domyślając Jakóba i przyśpieszyłem kroku. Wistocie on to był. Siedział w ganku, nie na ławce ale na schodku, i z torby dobywszy chleb pożywał go spokojnie, wyglądając mnie.
 Nikt go tu nie znał, choć z mowy i odzieży, łatwo się domyślali ludzie, że nie przychodził zdaleka.
 — A co stary — zawołałem, witając go — ja na ciebie rachowałem... Widzisz... wziąłem dzierżawę i musisz pozostać ze mną.
 Całując mię w rękę, bełkotał coś niezmiernie wzruszony.
 — Juścić, juścić — choć ja i za kawełek chleba, jaki zjem, nie wiem czy odsłużę, bom nie dużo...
 Weszliśmy do izby, oglądał się z boleścią po pustych kątach, po sprzętach, po tém gospodar-