Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/126

 Może tam i więcéj co jest — szepnął Jakób ciszéj — ale, źle, źle...
 — Majątku żony przecie zadłużyć nie może ani stracić tego co do dziecka należy — przerwałem.
 — Ja tam tego nie wiem — zamruczał Jakób — ale pani nasza dobra, jak długów narobi, zapłaci... a jak on zacznie je robić — końca im nie będzie...
 Spostrzegłszy, że się wygadał zbytnio, gdym począł go badać i nastawać o szczegóły — Jakób się cofnął i nie chciał mówić więcéj.
 Ogarnęła mnie trwoga — ale w mojém położeniu, cóż ja mogę... Muszę bezsilny patrzeć, cierpieć — i nie wolno mi się zbliżyć. Życie bym dał, a ofiara ta na nic by się nie przydała.
 Po wielu rozmysłach sądzę, że... może — nie zdradzając się — z Petrowicza nieznacznie coś o pożyciu Bogusława z żoną i interesach ich dobędę.”
 „24 sierpnia.
 Stary, ile razy przybywam do niego, krzywi się i prawie mi nie jest rad.
 — Poco to się tu ludziom na oczy nawijać — mruczy, jak gdyby — ale niepodobna żeby się domyślał, choć to wygląda jak gdyby...