Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/160

 Z nowym ukłonem i uśmiechem stary wyga przystąpił bliżéj i szepnął:
 — Jaśnie pan nie poznaje mnie?
 — Ja! ale ja wcale acana nie znam!
 — Ale! rozśmiał się Suraż, oglądając dokoła.
 W téj chwili dopiero Karolowi przyszło na pamięć mgliste wspomnienie, gdzieś, niegdyś widzianéj postaci podobnéj, i strach go ogarnął.
 Przybyły pilno się wpatrywał w niego i uśmiechał.
 — Ja, jaśnie pana jeszcze w mieście poznałem zaraz — rzekł cicho. Stary sługa ojca jego...
 Uderzyła Karolowi krew do głowy.
 — Nie rozumiem! — zawołał. — Za kogóż mnie bierzesz? co to jest?
 Suraż w piersi się uderzył.
 — Co wiem to wiem. Mnie się jaśnie pan obawiać nie potrzebuje.
 — Ja się nie obawiam nikogo! — wybuchnął Karol. Szalony jesteś, czy co?
 Widząc, że sprawa idzie ciężko, Suraż podumał chwilę i rzekł zimno:
 — Jaśnie pan pozwoli na chwilkę do izby, to byśmy się rozmówili.
 — Ale ja z wami nie mam o czém mówić —