Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/167

 — Daleko ztąd? — zapytał Karol.
 — Nie tak to... ot tam w gąszczy, na drożynie co z drugiéj wsi prowadzi wprost do dworu.
 — Jedźmy — odezwał się Karol, siadając na konia leśniczego — prowadź nas.
 W milczeniu, słuchając opowiadania przerażonego tym wypadkiem człowieka, przebyli kawał drogi.
 — Ot tu — pod sosną! — krzyknął prowadzący.
 Bolek, który się pierwszy przybliżył, nie poznał trupa; Karol ze zdumieniem tylko co widzianego Suraża w nim zobaczywszy, krzyknął z podziwienia.
 Po francuzku powiedział towarzyszowi kto był zabity. Dla Karola nie ulegało wątpliwości kto był tym mścicielem. Niedarmo Jakób porwał strzelbę swoję z kołka.
 Stali milczący, leśniczy łamał ręce lamentując.
 — Śledztwo będzie... trzeba zaraz dawać znać do powiatu. Za pamięci ludzkiéj u nas nic się podobnego nie trafiło, krom téj baby żebraczki, co ją znaleźli na gościńcu zastygłą.
 Bolesław podumał chwilę.
 — Postaw mi tu kogo na warcie — rzekł do leśniczego — ja sam pojadę dać znać.