Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/195

 — Kogo? mówże raz? nie rozumiem.
 — Myślisz, że ja sam rozumiem to... Słowo daję — szepnął cicho, oglądając się Bogusław — powiadam ci, żem widział... nieboszczyka męża pierwszego mojéj żony...
 Piotr począł się śmiać, ale wejrzenie Bogusława śmiech ten w ustach mu ścięło.
 — Mówiłem — dorzucił prędko — że ty mnie będziesz miał za waryata, ale jak Boga kocham, jam jego, albo widmo jego widział. Znam lepiéj niż kto tę twarz, bom się na nią dzień w dzień patrzał na portrecie, którego nieboszczka nie pozwalała wynieść z pokoju.
 — Co ci się śni! — surowo odparł Piotr.
 — Nie śni mi się — gniewnie zawołał Bogusław. Stał z Bolkiem, który go trzymał pod rękę, bo się zachodził z płaczu i padał na ziemię.
 Twarz zakrywana odsłoniła się, padło na nią światło... powiadam ci poznałem go. To on był.
 — Nieboszczyk? — podchwycił Piotr.
 Bogusław ręką otarł pot z czoła i westchnął.
 — Niepojęta rzecz!! widmo — ja nie wiem... Oszaleć można...
 — Poprostu ci się przywidziało! — zawołał przyjaciel. Zobaczysz, spytamy z kim był Bolek, to się wyjaśni... Porzuć-że te myśli jakieś nie-