Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/247

nym, że więcéj do trupa niż do żyjącego człowieka był podobnym.
 Trzeba go było karmić jak dziecię i zmusić niemal do odżywienia. Wpadł potem w sen chorobliwy, i z głową zwieszoną na piersi, usnął, a Jakób usiadł na straży.
 Było już południe a sen ten ciężki nie ustawał. Staruszek zbliżał się niekiedy nadsłuchując oddechu, i wpatrując się w twarz okrytą zmarszczkami i bladością śmiertelną.
 Nareszcie zwolna podniosły mu się powieki. Karol westchnął. Jakób się zbliżył do niego.
 — Musimy na jéj grób pójść jeszcze — odezwał się głosem ochrypłym i wygasłym.
 — Dobrze, gdy pan cokolwiek odzyszcze siły... rzekł Jakób.
 — Ale ja je mam — rzekł Karol, chcąc powstać — i póki je czuję, zaraz, dziś iść potrzeba.
 Stanął na nogi, zachwiał się na nich i opadł na krzesło.
 Uśmiech bolesny przebiegł mu po wargach.
 Korzystając z krótkiego milczenia, stary począł dowodzić, że potrzeba się było posilić koniecznie, bo człowiek juściż powietrzem nie żyje.
 — Ty nie wiesz — boleść żywi... dopóki nie zabije! — odparł Karol.