Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/29

 Klarcia jeszcze mocniéj przytuliła się do matki.
 — Tak ci się zdaje, moje dziecko, odpowiedziała matka — płomień lampy się porusza i cień chodzi po obrazie.
 — To ja wiem, odparło dziecię spuszczając główkę — ale dziś tatko przez cały dzień był mi na myśli — nie wiem czemu, nawet mama mi o nim nic nie mówiła.
 Matka, która tego samego doznawała uczucia, z pewnym przestrachem usłyszała te słowa dziecka, nie umiała jednak odpowiedzieć na nie...
 Było coś cudownego w téj zgodzie dwu ich serc i myśli.
 Klarcia, raz począwszy szczebiotała.
 — Cały dzień tylko o tym tatku myślałam.
 Stary Jakób może ci mówił o nim? — spytała matka.
 — A! poczciwy ten stary Jakób, żywo przerwało dziecię — on mi zawsze dużo różnych rzeczy rozpowiada o tatku, bo on zdaje się o czém inném myśleć ani mówić nie może; ale innych dni to się w głowie nie trzyma, a dziś...
 — Któż wie? odparła tęsknie matka — może dusza jego przypomina się nam tak, prosząc o modlitwę!