Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/89

 — Powrócił już dawno — począł mówić Jakób, a winien to pani sędzinie. Takiéj matki jak ona, choć każda matka dziecko swe kocha, nie znaleźć może drugiéj na świecie.
 — U nas, Jakóbie — przerwałem mu — było ich wiele.
 — Stara, chora, złamana — mówił daléj Jakób — jeździła, błagała, do nóg padała, zmiękczyła skały i dokazała cudu. Odzyskała Bolka... Siedzi na wsi teraz, ożenił się.
 — Z kim?
 — Z panną Wandą.
 — Była dzieckiem gdyśmy ztąd zniknęli...
 Wiadomość o Bolku poruszyła we mnie najgłębiéj zagrzebane wspomnienia. Wszyscy tu mogli mnie nie poznać, ale on!... Cudem jakimś dotąd nie słyszałem o nim i nie zetknąłem się z nim, gdyż mieszkał o półtoréj mili od miasteczka.
 Zaniepokoiło mnie to. Choć zdaleka rad byłem go zobaczyć, a nikogom się tak nie lękał jak jego, bo nie jestem pewny czybym widząc miał siłę przemódz się i nie zdradzić.
 Aby rozmowę odwrócić pytałem o swoich. Jakób odpowiadał skąpo.
 — Co chcesz, paneczku — rzekł — widzia-