Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Noc majowa.djvu/95

śpieszne kroki posłyszał za sobą i pytanie o mnie, o Ciesielskiego.
 Poznałem Bolka głos.
 Nie zapalając świecy w izdebce wyszedłem, całe siły moje na bardzo chłodne przyjęcie gotując.
 Po ciemku za rękę mnie pochwycił — nie mógł mówić.
 — Czém panu służyć mogę? — odezwałem się zimno.
 Milczał długo.
 — Miałżebym się omylić? — zawołał pocichu głosem drżącym. Na Boga, miałżebym stracić zaufanie?
 — Nie rozumiem pana — odparłem zmuszając się.
 — Niepojęta rzecz — zawołał odstępując parę kroków.
 — I dla mnie — dodałem. Gdybyś mi pan raczył ją wytłumaczyć.
 Bolek westchnął.
 — Nie pozostaje mi więc nic, tylko przeprosić pana za omyłkę — rzekł zmięszany. Proszę mi ją darować; nadzwyczajne podobieństwo, przypomnienie przyjaciela, którego kochałem jak brata...