Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.2.djvu/19

scowy, facies illuminowana jak niebo, kiedy słońce zachodzi na wiatr.
 Stary jakiś człowiek na przedzie.
 — Byłeś w pieczarze? — pytam go.
 — Nie, dobrodzieju.
 — A waćpan? — zwracam się do ekonoma.
 — Ani ja.
 Za nami biegł chłopczyk lat kilkunastu.
 — A ty?
 — Byłem — odpowiada.
 — Dawno?
 — W przeszłą Wielkanoc, pozapalawszy świeczki, łaziłem z drugim chłopcem.
 — Cóżeś widział tam? — spytałem.
 — Na końcu są obrazy na ścianie wyrobione.
 — Obrazy?! — zakrzyczałem.
 — I napisy! — dodał stary człowiek — słyszałem od ludzi.
 Na skrzydłach lecę i prowadzę ich do otworu. W chwilę, przygotowanie skończone, świece porozcinane, a stary już wlazł do pieczary, za nim drugi, za nim odważny Kazimierz, z nim ekonom illuminowany, w końcu ja iść miałem, i z świecą zapaloną schyliłem się do pieczary, gdy coś się tak żal świata białego zrobiło, tak smutno i ciężko leźć w ten grób ciasny, że... że... krótko mówiąc, pozostałem, obiecując sobie wtenczas dopiero pójść do końca pieczary, jeśli się w istocie w niej co ciekawego znajduje. Zostałem sam jeden u wejścia, słuchając odgłosu kroków idących w głąb podróżnych, a odgłos ten słabiał, słabiał powoli i — ucichł. Jam oddychał całemi piersiami powietrzem wolnem, bo mnie jeszcze dusiło wspomnienie pierwszej ekskursji w głębi tej lisiej jamy. Oddychałem, ale marzyłem razem o osobliwościach mających się odkryć, dla których widzenia trzeba będzie puścić się w pieczarę i dozwolić dusić ciężkiemu podziemia powietrzu. Po krótkiej chwili glosy się znowu ozwały zdaleka, zbliżały i wreszcie pokazała się głowa Kazimierza obwiniona chustką w otworze.