Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/24

 Dymitr oplątał się opończą na chłodną noc, skoczył na konia i potaszczył się traktem. Stary poszedł spać na siano przekąsiwszy skromnie, a jak świt napoiwszy bułanego, dalej w drogę.
 Słońce już było dobrze podeszło w górę, gdy stary Ostafi zbliżał się ku Łuckowi, i przebywszy błotnistą uliczkę, powolnie sunął się mimo placu, na którym później stanął wspaniały kościół i klasztor księży Trynitarzy.
 Oglądał się on, kierując ku bazylijańskiemu mostowi, ażali gdzie u drzwi gospody nie zobaczy ludzi swojego przeciwnika lub syna, — ale nie spostrzegł nikogo. Przez ściśnięte szeregi furmanek (bo to był dzień targowy), przebił się na rynek starego miasta.
 U drzwi skromnej karczemki nieopodal mostu zsiadł z konia i postawiwszy go, a poleciwszy go żydowi, sam wyszedł natychmiast.
 Kwatera jurysty Hrynicza, który się podjął procesu, znajdowała się niedaleko zamku. Drogą więc ku niemu poszedł stary kniaź. W wązkiej uliczce sklepowej spotkał się z synem.
 Dymitr był blady jak chusta.
 — Co ci jest? — zawołał żywo kniaź.
 — Wszystko stracone.
 — Hrynicz?
 — Hrynicz zdradził.
 — Jakie masz dowody?
 — Od rana traktuje z Chołupskiemi.
 — Jest w domu?
 — Jest.
 — I oni z nim?
 — Jeden tylko ich dworzanin.
 — Tem lepiej. Wracaj waść do Abrahama i czekaj.
 — Pójdę z tobą ojcze.
 — Nie potrzeba mi ciebie. Idź i czekaj powtarzam.
 — Kto wie na czem się to skończyć może, — odparł syn. — Pocóżem jechał, jeśli cię tu mam opuścić?
 — Pod błogosławieństwem rozkazuję waści iść i czekać.