Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/33

 — Ależ ja nic od niego nie chcę. Niech tylko przyjmie do familji. Toż mam dowody, że abusive i fortuitive, pradziad przemienił nazwisko, a pochodzimy z prawych kniaziów ruskich Holubów jak i on.
 — Tak się to W. miłości zdaje, a jemu wcale na wywrót.
 — Wszak mnie nie zna? — spytał nagle Cholupski.
 — Zdaje się.
 — Sam idę do niego. Gdzie stanął? prowadź mnie waść; jużciż nie zje.
 Murdeljo stanął przerażony.
 — Kniaziu kochany, na śmierć idziesz! — rzekł.
 — Jakto? targnąłby się na mnie.
 — Czekanem w łeb, to będzie powitanie.
 — Waćpan szalejesz!
 Wmięszała się kobieta. — Niech kniaź idzie i spróbuje, ale wziąć ludzi i mieć się na ostrożności.
 Murdeljo ruszył ramionami, i wyszedł zwołać ludzi.
 W kilka minut potem od gospody jednej ku drugiej ciągnął się szereg, w którego środku szedł Chołupski i Murdeljo. Przyszli do drzwi Abrahama, hajduk spytał o kniazia, i siwy nasz starzec dumny, pogodny jak zawsze, w swej prostej odzieży, wysunął się na próg powolnym krokiem.
 Na widok jego, Cholupski zmierzywszy okiem postawę, spotkawszy wzrok, rad się był cofnąć. Wstyd już było, — zdjął czapkę i z wielką grzecznością rękę wyciągając, zbliżył się.
 — Pozwólcie, szanowny kniaziu.
 — Kogoż mam szczęście powitać, — przerwał Ostafi?
 — Kniaź Konstanty Hołub.
 — Kłamstwo! — krzyknął płomieniejąc stary, — kniaziów Hołubów krom mnie a syna, nie ma więcej!
 Chołupski czapkę trzymając w ręku nie wiedział co począć.
 — To trybunał rozsądzi, — rzekł, — ale tymczasem nie lepiejby nam z sobą pomówić na osobności, a spro-