Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/35

hajdukami; kobieta towarzyszka jego, która całą wyprawę z okna widziała, przyjęła go śmiechem szyderskim tylko.
 Ruszyła ramionami i odwróciła się, gdy mówić począł.
 — Teraz tylko Waści braknie sprawę przegrać w trybunale, — dodała.
 — Gdybym z torbami miał pójść, to wygram! — zawołał siadając i ocierając pot z czoła Chołupski.
 — A ja mówiłem, — dodał Murdeljo, — nie trzeba było chodzić.
 — Cóż mi się stało?
 Murdeljo ruszył ramionami, spojrzał na kobietę i zamilkł. Po chwili wyszedł na miasto.
 Wieczór już był, gdy powrócił z wesołą miną i podał papier Hołupskiemu. Ten wejrzał nań i rozpogodziło mu się czoło.
 — Otóż mi gracz! — rzekł — to lubię! Teraz mamy go.
 — Kawałek Hołubszczyzny może tylko.
 — Ba bez domu i chaty, zobaczymy co zaśpiewa.
 — Aby nie Bogarodzicę wojenną.
 Zeszli się do kąta.
 — A tymczasem, — rzekł cichutko Chołupski, — mnie także na myśl przyszło.
 — Słucham W. miłości.
 — On papiery odebrał?
 — Tak regent mówi, a regent nie powinien kłamać, bo ma duszę w piętach.
 — Nam potrzeba tych papierów koniecznie.
 — Ich dwóch, — rzekł Murdeljo.
 — A nas sześciu.... a las czarny.... a....
 — Ich dwóch, nas ośmiu pędzić myśleli niedawno.
 — Ba! to co innego! musiemy się zasadzić. Będą noclegować, napadniemy ich w śpiączki.
 Murdeljo usta wykrzywił.
 — Co i waść będziesz skrupulizować? Mojaż to wina, że zgody nie chce? Ja bronię imienia i własności.
 Szlachcic się uśmiechnął.