Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/44

 — Tego przewidzieć nie można.
 — Chałupscy stają?
 — Zdaje się, że nie zrzekną się procesu, zgoda niepodobna, a ja nie puszczę póki się nie wylegitymują.
 Tentent na dziedzińcu dał się słyszeć.
 — Co to jest? — porywając się zdziwiony zawołał stary. — Co to jest?
 — Ktoś jedzie!
 — Do mnie! to być nie może.
 — A! to Klimowicz!
 — Klimowicz! rok go nie widziałem — rzekł stary kniaź — a i pieniądze mu się należą, których nie mam. Pewnie po nie przyjechał, i piwa mało, a on biedaczysko lubi wąsy maczać.
 Gdy to mówili, wchodził już zapowiedziany Klimowicz; był to szlachetka niedostatni, którego rodzice spanoszyli się u Hołubów służąc. Sławny ze swego skąpstwa, odziany w letnią kontusinę, pokorny, zjawił się w progu Klimowicz, ale zmarszczony i zafrasowany.
 — A witajże, siadaj, i chlebem i solą i dobrą wolą nie gardź!
 Klimowicz niziuchno się ukłonił, podrapał po szpakowatych włosach, zmrużył jedno oko, wąsa jak miał zwyczaj zakąsił z lewej strony — milczał.
 — Pewnie ci pieniędzy pilno, że tak kwaśno stoisz — spytał kniaź.
 — Nie, nie... ale...
 — Cóż takiego?... Jak tylko nie o pieniądze chodzi, będziesz miał co zechcesz!
 — A! o przebaczenie tylko przyjechałem!
 — O jakie!
 — Głupstwo się zrobiło, kniaziu!
 — Nic o tem nie wiem; ale cóż przecie?
 — Wstyd już i mówić.
 — Powiedźcież-no, bo ja się nie domyślę.
 — Ot! w przeszłym miesiącu naparło mnie, musiałem kniaziowski skrypt przedać. W głowie mi nie było, żeby to z jego jaką przykrością być miało.