Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/47

z suchem okiem, ale rozpalonemi policzki, wiązała w chustkę wielką niedostatnie swoje stroje niewieście.
 Na odgłos jadącego wózka, co rzadko się trafiało, stary zadrżał, wstał, obejrzał się i usiadł znowu. Dymitr wyszedł zobaczyć, wszyscy czuli, że ktoś z urzędu jechał pewnie tradować.
 W istocie, obcy człowiek wszedł z pokłonem do izby. Był to nie młody już mężczyzna, kulejący na jedną nogę i podpierający się na lasce, ciemno ubrany; twarz jego blada, nic nie mówiła, prócz że dowodziła przebiegłości, serce i skłonności nie malowały się na niej.
 Na powitanie wstał kniaź poważnie i podsuwając ławę, rzekł:
 — Któż jesteście?
 — Dowmund, mecenas lubelski... Kniaź Hołub?
 — Ja jestem.
 — Mogę chwilkę pomówić z wami?
 — I owszem; w sprawie jakiej?
 — Tak jest.
 — Proszę, usiądźcie choć na tej ostatniej ławie niopokrytej; ubóstwo nie srom, czem bogaty, tem rady.
 Głową tylko kiwnął na to prawnik i usiadł.
 — Cóż mi powiecie?
 — Przyjechałem oznajmić wam...
 — Może o tradycji?
 — Tak jest, a razem..
 — Nic więcej na to odpowiedzieć nie mogę, prócz: zabierajcie choćby dziś.
 — Lecz gdyby był sposób?
 — Nie mam sposobu, bo nie mam pieniędzy.
 — Gdyby był sposób nie tylko zachować was przy Hołubszczyźnie, ale powrócić wam większą część majętności ojcowskich: Hołuby, Hładne i Troski...
 — Gdyby był sposób — rzekł stary — a sposób uczciwy, radbym mu był.
 — Któżby śmiał kusić na złe! możecie milczeniem i małą powolnością uzyskać to wszystko.