Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/48

 — Rozumiem! — rzekł stary. — Byleby stary Hołub, młodych dudków, co się w gołębie chcą podszyć, nie dziobał.
 Prawnik milczał.
 — Wmość jesteś szlachcic? — spytał kniaź.
 — Stary szlachcic na Litwie. Dowmundowie znani są jeszcze in paganismo.
 — Gdyby cham jaki przyszedł wmości prosić: daj mi się Dowmundem nazywać, cobyś rzekł?
 — Rzekłbym mu: dowiedź, żeś Dowmund.
 — I słuszna. Ja nic innego nie mówię.
 Znowu było milczenie.
 — Lecz pocóż wzywać sądy, aby rozstrzygały, nie lepiej samemu się rozpatrzeć w dowodach? W naszej rzeczypospolitej, z powodu wojen a zamięszania, migracji różnych i powszechnego szlachty pobratymstwa, nieraz jednoplemienni o sobie nie wiedzą, osiadłszy jedni od drugich daleko, nieraz prawym następcom dowodów brakuje, nieraz...
 — Nieraz też szwab, co łokciem mierzył z pradziada, lub zbogacony chłopisko pod herb cudzy się wszyje.
 — Bywa i to, aleć o dowody prostą.
 — I ja też.
 — A widziałżeś je sam? — spytał prawnik.
 — Nie, ale wiem, żem ostatni z synem.
 — Zkąd, z tradycji? Czemu nie wejrzeć w papiery?
 — Podrobione być mogą.
 — Toby uznać łatwo.
 — Nie mnie.
 — Ja was zaręczam.
 — O cóż chodzi, skoro tradować nie przeczym — rzekł stary wstając — biorę tłómoczek i wyjść mogę zaraz.
 — Tułać się na starość!
 Stary westchnął tylko:
 — Wola Boża, a wola Jego święta.
 — I dzieci, dzieci wieść na nędzę i niedostatek, na upokorzenie, na upodlenie może.