Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Okruszyny zbiór powiastek rozpraw i obrazków T.3.djvu/64

 A w nocy widział we śnie kniaź starego Ostafiego, który mu mówił:
 — Wyginiecie do ostatniego! tobie ginąć przedostatnim! a Murdeljo zapłaci za Hrynicza!
 — Sen mara! — rzekł wstając kniaź — czegoś tak blady, Murdeljo?
 — O, i ja zły sen miałem! — odparł dworzanin.
 — Zapijem głupie sny.
 — Zapijem.
 Gdy piją, wpada niańka młodszego syna.
 — Panie! — woła. — Kniaziu, Jerzy...
 — Co Jerzemu?
 — Nieszczęście! Bawił się za domem. Przybiegło nieznajome dziecko z miasteczka: poczęli swawolić razem. Jerzy miał drewnianą szabelkę, a nieznajome chłopię także. I stanęli, udając bój. Tamten uderzył po ręku Jerzego, aż krew trysła.
 Kniaź chwycił się za głowę i wybiegł.
 Nieśli już syna.
 — Gdzie to chłopię?
 — Szukać! — napróżno, padło jak w wodę, nie ma. A Jerzy puchnie i dogorywa od maleńkiej rany. Wołaj lekarza.
 — Dam ci majątek, uratuj mi syna!
 Ten spojrzał na rękę i odparł:
 — Bóg jeden mógłby to zrobić, śmierć już jest we krwi, rana zatruta jadem.
 I ponieśli Jerzego na cmentarz, a ojciec sam i Murdeljo zostali.
 — A co, na nas kolej? — ponuro rzekł kniaź.
 Murdeljo zbladł.
 — Kniaziu, pokutujmy! — rzekł — pokuta grzech zmaże.
 — Ale nie odwróci pomsty. Zapijmy tę sprawę, to przypadki, to dziwne przypadki! Umarli nie wstają z grobów. Zapijmy!
 — Zapijmy!
 — A potem pojedziemy na sejm, na wsi mi smutno, wszystko straciłem!