Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Orbeka.djvu/101

żową buzię. Włosy blond rozpuszczone, dziwnie ją ubierały, była podobną do cherubinka.
 Joli stanął zachwycony w progu.
 — Pani hrabina jeźli długów nie płaci, to sama winna; jakże można, będąc tak cudnie piękną, nie miéć milionów do wyrzucania?
 Pochlebstwo to było zarazem impertynencyą, ale wierzycielom się wiele wybacza, a pochlebstwo jak kadzidło zawsze smakuje, choć nie bardzo dobrane.
 — Jaki bo ty jesteś nudny, mój Joli, odpowiedziała Mira, dla mizernych kilkuset dukatów, tak mi pokoju nie dajesz, kiedyś u mnie tysiące zarobił.
 — Ale, kochana pani hrabino, rzekł Joli, biorąc krzesło i siadając bez ceremonii — nie tyle tu idzie o zapłatę, co o porozumienie się.
 — O jakie?
 — Ja chciałem wiedziéć co się z panią dzieje? jakie są widoki? Może gdyby nic nie było, to by się coś przecie znalazło.
 — Ale dajże mi pokój, rumieniąc się, odparła ex-podczaszyna. Zdaje mi się, żeidę za mąż... i bogato.
 — A! za kogo?
 Cichutko szepnęła mu, Orbekę.
 — Nieznam, rzekł Joli; ale po chwili namysłu i rzucanych pytaniach, okazało się, że znał i wiedział o kim była mowa.
 — Jaką byś ty mi mógł wielką oddać przysługę, a może razem i sobie, szepnęła po chwili namysłu Mira. Wiele ci się należy?
 Joli dobył pugilaresu i przeczytał 300 i 256 dukatów.
 — Słuchaj a zrozumiéj mnie dobrze, zaczęła mówić po cichu z iskrzącemi oczkami. Należy ci się pięćset pięćdziesiąt dukatów.
 — I sześć — dodał Joli.