Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Orbeka.djvu/122

 — A w pokoju pani niema nikogo? zapytał, ja potrzebuję tam wejść... po książkę.
 — Do którego pokoju? zapytała Anulka.
 — Jakto? dlaczego? przerwał Orbeka.
 — Tak, bo pani jeden pokój zawsze zamyka.
 Uderzyło to Orbekę, bo dawniéj nigdy żaden nie bywał zamknięty, ale bojąc się dać posądzać ludziom o niedowiarstwo — zamilkł...
 — No, to niepotrzeba, rzekł, nic, już nic.
 Anulka błądziła jeszcze długo: zbierała obiad, krzątała się, potem widząc go tak pogrążonym w smutku, wyszła.
 Ale w kwadrans wbiegła nazad.
 — Proszę pana, pokój był zamknięty, zawołała p iesznie, ale pani widać klucz zapomniała we drzwiach, a n może wejść.
 — Dziękuję! rzekł Orbeka.
 Po wyjściu Anulki, pasował się z sobą czas jakiś, naostatek, jakby pchnięty siłą nieznaną, pobiegł po schodach, wprost do tego tajemniczego pokoju.
 Już się zbliżał ku drzwiom po cichu, gdy ujrzał je nieco przymknięte i z wnętrza usłyszał wesołe śmieszki kobiece. Były to dwie garderobiane pani, które korzystając także z pozostawionego klucza, oglądały widać kryjówkę; posłyszawszy chód, wybiegły, śmiejąc się do rozpuku, gdy postrzegły Orbekę i znikły.
 Walenty stał jeszcze w progu nie pewien co ma począć, potem, znowu prawie mimowoli, wsunął się do buduaru.
 Pokoik ten, w którym dla formy stał klęcznik, był ślicznie przystrojony, nic w nim na oko ani tajemniczego, ani dziwnego nie pokazywało się. Klomb z wazonów osłaniał jeden kącik, po za nim było przejście, wiedziony instynktem wszedł tam Orbeka,