Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/16

z rumianem obliczem, obwisłą wargą i siwemi zaspanemi oczyma.
 Spojrzał i zakrzyknął.
 Mrzozowski stał drżący, czapkę wziąwszy pod pachę, skulony, z miną zbiednioną.
 — Co to jest! — zawołał graf.
 Hrabina wychyliła się, spojrzała, zakryła oczy rękami i krzyknęła boleśnie.
 — Ach! ach!
 — Co to jest! pustka! — powtórzył dziedzic.
 — Jak zwyczajnie po wojnie — szepnął zginając się rządca.
 — Ale, to chyba u nas tylko, nigdzie nic podobnego nie widziałem!
 — Po trakcie JW. grafie, tak wszędzie.
 — Więc wszystko.
 — Wszystko zniszczono — rzekł Mrzozowski.
 — A wieś?
 — Jak wszystko.
 — A ludzie?
 — Połowy ich nie ma.
 — A pola?
 — Nie zasiane.
 — To ruina, okropna ruina.
 — Ruina JW. panie.
 — Nieszczęście!
 — Nieszczęście! — powtórzył z westchnieniem Mrzozowski.
 — Cóżeś waść robił?
 — A cóżem miał robić przeciw wojsku.
 — A przecież, prosić, starać się, u generałów, u starszyzny, skarżyć wreszcie.
 — Jeden generał niemiecki kazał mnie, upiwszy się, powiesić w wielkiej sali, ledwie mnie oficerowie przez litość odcięli. Gadać nawet nie dali. Żonę i dzieci musiałem skryć w mieście: sam z niebezpieczeństwem życia dobra JW. pana pilnowałem.
 — Cóżeś waść upilnował?
 — A cóż? jak JW. graf widzi.