Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/40

jestem ciekawa. W twoim gabinecie? — spytała podnosząc się.
 — Znajdę go później!
 — Ale ja bo chcę zaraz papo, ja chcę!
 — O! zepsute dziecko!
 — Sameś mnie zepsuł papo; znoś-że teraz i słuchaj twojej Misi. Ten list?
 — Jest w moim pokoju! — rzekł ojciec. — Pędem porwała się Misia i pobiegła. Hrabia uśmiechnął się do pani des Roches i rzekł:
 — Co za niepokonane dziewczę!
 — To anioł! — odpowiedziała Francuzka.
 — Uparty aniołek! — Ale tem lepiej, będzie miała charakter (elle aura du caractére).
 Misia wracała zwycięzka, wesoła, z listem w ręku, który już po drodze przebiegała oczyma z wielkiem zajęciem.
 — Nie daruję ci nigdy papeczko! nigdy! żeby mi też nie powiedzieć zaraz o liście — nie dać go zaraz! List tak zajmujący! tak ciekawy! od Alfreda!
 — Wszak go masz.
 — Teraz! kiedym ci go prawie gwałtem wzięła, zamiast mieć go wczoraj jeszcze!
 I pogroziła ojcu na nosku.
 — Zobaczysz, papo, co ci zrobię?
 — Naprzykład?
 — Wszystkie twoje projekta zniszczę, Alfreda nie zechcę — i...
 Tu schyliła się do ucha hrabiego — szepcząc.
 — Pójdę za mąż, jak pani D...
 Ojciec udawał, że się śmieje, ale poczerwieniał cały.
 — Rób sobie duszko, co chcesz! ty wiesz jak cię kocham, i że w niczem nie umiem ci się sprzeciwić! Wmawiasz mi napróżno jakieś projekta, których nigdy nie miałem.
 — Doskonale! Zapierasz się więc?
 — O niczem nie wiem!
 — Nie myślałeś o Alfredzie dla mnie?
 — Ale nie — z nieukontentowaniem rzekł hrabia.