Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/45

 — A! żebyż już prędzej przyjechali! zawołała Misia. Chciałabym ich zobaczyć. Alfreda naprzód, wszakże nie tajno ci, że to mój narzeczony, musiemy się pobrać bośmy ostatni z imienia i majątek przeszedłby w obce ręce. Papa by tego nie przeżył. — Alfred więc naprzód zajmuje mnie, potem ten biedny: — Z góry sobie powtarzam, że protegować go będę.
 — Kogo? spytał nagle odzywający się głos hrabiego za córką.
 Misia odwróciła się bez pomięszania.
 — A! szpiegujesz nas papo, to nieładnie! wiesz kogo mam protegować.
 Hrabia trzymał list w ręku i twarzą okazywał niezwyczajne wzruszenie.
 — Co to za list? spytała Misia.
 — Ze Skały!
 — Alfred przyjechał?
 — Przyjechał! Bez sensu wprost do siebie, zamiast przybyć naprzód do mnie. Dziś wieczorem tu będzie.
 — A! to wybornie, cudownie! nieskończeniem rada, niech-że cię uściskam kochany papo.
 — Powoli, Misiu, słówko, i nie ściskaj mnie wcześnie, bo to z czem przyszedłem, nie zasłuży pewnie na uścisk.
 — A! cóż takiego?
 Hrabia przybrał uroczysty i surowy wyraz twarzy.
 — Ma chere, — rzekł — proszę cię o jedną rzecz i wymagam, si Vous voulez.
 — Wymagam! papo! co za słowo!
 — Nie odstępuję od niego! serjo rzekł hrabia.
 Misia spojrzała mu w oczy, wstrzymała uśmiech i zmarszczona, niecierpliwa odpowiedziała:
 — Słucham.
 — Najprzód matka twoja, potem ty, wzięłyście na siebie protegowanie sieroty, którym ja chcę wedle woli mojej jedynie rozrządzać. Uprzedzam cię więc kochana Misiu, że chcę i będę panem u siebie; że proszę, abyś się w niczem do moich rozporządzeń nie mięszała. Moje postępowanie będzie-dla otaczających skazów-