Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostap Bondarczuk.djvu/51

IV.

 Był wieczór; w salonie, którego drzwi otworem stały na ganek, siedział nie umiejąc pokryć niespokojności swojej hrabia, Misia i pani des Roches, jak zawsze smutna i milcząca. Co chwila zrywał się gospodarz domu, przysłuchiwał i znowu siadał przekonawszy że nikt nie przybywa; a im dłużej tak czekał, tem srożej się niecierpliwił.
 Misia czytała niby, a przynajmniej trzymała książkę w ręku, pani des Roches robiła jakąś robotę. Nie myślano nawet o rozmowie, bo żywiołu do niej brakło. Niekiedy tylko wykrzyknik wyrywający się hrabiemu, przerywał ciszę długą.
 Zmierzchało coraz, a hrabia wstawał i przechadzał się.
 Zadzwonił wreszcie, wszedł kamerdyner.
 — Herbata! — zawołał.
 — Nie będziemy czekać? — odezwała się Misia.
 — Albożeśmy nie dość jeszcze czekali? — odparł hrabia nieukontentowany. Pan Alfred widać żartował sobie ze mnie, oznajmując swoje przybycie.
 To mówiąc usiadł i spuścił głowę nad feljeton gazety. Turkot dał się słyszeć w dziedzińcu. Hrabia porwał się.
 — Jadą! — rzekł mimowolnie; a Misia z podziwieniem dosłyszała to wyrażenie dowodzące, że ojciec i Eustachego rachował, bo nie powiedział jedzie, ale jadą.
 Wkrótce jednak, jakby się opamiętał, hrabia dodał powtarzając: przecież jedzie.
 — Jadą — zawołała Misia, rzucając książkę, masz papa słuszność, jadą.
 — Jedzie — rzekł ojciec z przyciskiem. Spodziewam się sam Alfred.